Jak wyrabiałam paszport

Za trzy tygodnie i trzy dni lecę do Polski, i zabieram ze sobą faceta mego życia, mocno nieletniego obywatela francuskiego zwanego popularnie Małą Żabką, czyli syna mego, co go sobie jakiś czas temu urodziłam. Obywatel ten, choć bardzo jeszcze mały, potrzebuje jednak paszportu. Zabrałam się do rzeczy metodycznie: wzięłam z mairie rozpiskę, jakich dokumentów w tym celu wymagają, zgromadziłam je starannie na stosik, po czym udałam się do fotografa.
– Dzień dobry, zdjęcie paszportowe dla tego tu młodego pana potrzebuję.
– A nie, dzieci to my nie obsługujemy, do widzenia.
Poszłam do drugiego fotografa. Ten się zgodził obsłużyć małego obywatela, ale kazał, żeby dziecko miało oczy otwarte. Ponieważ syn mój w wózku natychmiast zasypia, musiałam poczekać dobrą godzinę, aż się obudził, i wcale nie był z tego zadowolony. Fotograf zawezwał wtedy do pomocy swą pracownicę i zrobili zdjęcia. Jakiś czas później udałam się na mairie z dokumentami i zdjęciami, a tam
– Ależ proszę pani! To zdjęcie się nie nadaje! Tu rękę widać! – istotnie było widać mały kawałek ręki osoby trzymającej młodego osobnika, który jeszcze sam się pionowo nie utrzymuje.
– Ale przecież widać całą jego buzię, a poza tym to robił fotograf i ja za to zapłaciłam 7 euro – próbowałam się wykręcać.
– Absolutnie nie ma mowy, ONI tego nie przyjmą! – pani urzędniczka powołała się na nieokreśloną wyższą instancję, co zawsze działa na szarego petenta. – Proszę pani: w domu położy go pani na prześcieradle, zrobi zdjęcie aparatem cyfrowym i zaniesie do wywołania. Tylko żeby tło było białe, a dziecko miało buzię zamkniętą i oczy otwarte…
– Wie pani, to naprawdę dość trudno wytłumaczyć trzymiesięcznemu dziecku – sarknęłam sobie, ale musiałam ulec władzy.

Po paru dniach prób udało mi się uzyskać zdjęcie, które z grubsza spełniało wymogi urzędasów. Przy okazji spaceru wzięłam aparat ze sobą i wparowałam na mairie.
– Czy to zdjęcie się nadaje do paszportu?
– No, może być. Ale sama będzie pani kadrować? Nie może pani sama! Musi fotograf!
Rzekłam, że dobrze, poszłam do domu, wykadrowałam zdjęcie i poszłam do fotografa.
– Proszę mi tu to zdjęcie wywołać w formacie paszportowym, 3.5 na 4.5 – zażądałam precyzyjnie.
– Nie można sobie samemu robić zdjęć paszportowych – rzekł kategorycznie fotograf.
– Ale na mairie mi tak właśnie kazali! – osłupiałam.
– Na KTÓRYM mairie? – z przekąsem i podejrzliwie zapytał spec.
Wymieniłam nazwę (fotograf administracyjnie znajdował się w miejscowości sąsiedniej).
– Aaaaa, na TYM. No tak – z jeszcze większym przekąsem odrzekł fotograf. – Proszę pani, ja tego nie mogę zrobić.
– Ale ja tylko chcę wywołać to zdjęcie w formacie 3.5 na 4.5, to chyba moja sprawa, co ja z tym potem zrobię – spróbowałam się kłócić, fotograf jednak odwrócił się na pięcie i przestał na mnie zwracać uwagę. Poszłam do drugiego obok, gdzie byli mili, wywołali bez dyskusji w żądanym formacie, i zażądali za to raptem euro 2. Zyskali w ten sposób stałą klientkę, a ja wkrótce potem odebrałam paszport dziecka, który niedługo przetestujemy w boju.