Co komu zawdzięczamy

Na drugim roku studiów miałam przedmiot – powiedzmy naukę staroislandzkiego dla uproszczenia narracji. Ujrzawszy podręcznik do przedmiotu oświadczyłam „łeee, ja to się tego nie będę uczyć” dając tym samym dowód wyjątkowej głupoty. To zdecydowanie była najgłupsza rzecz jaką w życiu zrobiłam i do dziś nie mam zielonego pojęcia dlaczego. To że miałam 19 lat, też mnie nie tłumaczy. Jak już powiedziałam, tak byłam konsekwentna, bo tego to mi nigdy nie brakowało. Nie uczyłam się i już. Uczyłam się innych rzeczy, z całkiem dobrymi wynikami, i wpuścili mnie na trzeci rok pod warunkiem, że równolegle do trzeciego roku zaliczę ten staroislandzki. Nie mam pojęcia, co ja sobie wtedy myślałam, i czy cokolwiek, ale twardo nie miałam zamiaru staroislandzkiego dotykać nawet kijem. Poszłam na trzeci rok i bardzo się zdziwiłam, ponieważ się okazało, że jest… kontynuacja, mianowicie (powiedzmy) studiowanie eposów po staroislandzku, a na zaliczenie trzeba napisać fragment własnego eposu. Zamiast się wziąć do roboty i nadrobić zaległości, załamałam się już ostatecznie, na eposy przestałam chodzić i widmo wyrzucenia ze studiów (które skądinąd naprawdę lubiłam) zamajaczyło w bliskiej przyszłości. Zbliżał się koniec semestru.

I tu na scenę wkracza moja ówczesna przyjaciółka, studiująca oprócz staroislandzkiego jeszcze drugi fakultet, bardzo pracowita dziewczyna. Ona otóż zapytała o co mi właściwie chodzi, a gdy nie udzieliłam jej odpowiedzi, zaciągnęła mnie siłą do prowadzącego ćwiczenia z eposów i zaproponowała mu układ „jak ds napisze ten swój epos, to niech jej pan zaliczy ten semestr mimo braku aktywności na zajęciach”. Facet powinien był zapytać, czy adwokata sobie wynajęłam, ale chyba go jej tupet zaskoczył. Dobrze wiedział, że ja w ćwiczeniach nie uczestniczę, wiedział też że do terminu zaliczenia zostały 2 tygodnie i że to się nie da zrobić – pewnie dlatego się zgodził, unosząc z powątpiewaniem brew. Chyba ta brew mnie ruszyła, oraz fakt, że to było niemożliwe do zrobienia. Natychmiast złapałam za podręcznik do staroislandzkiego, przez następne dwa tygodnie nie jadłam i nie spałam, pisząc z zapałem epos. Był gotowy w terminie i nawet dostałam dobrą ocenę, mimo niedowierzania prowadzącego. Ja zaś zdążyłam w ciągu tego czasu bardzo polubić staroislandzki. Potem poszłam zaliczać przedmiot z drugiego roku, powiedziałam prowadzącemu „wie pan, ja byłam głupia i nie chciałam się uczyć, ale ja już zmądrzałam, umiem i lubię, może mi pan wpisać zaliczenie?” – nie uwierzył mi i sprawdził, ale to oczywiście była bułka z masłem po napisaniu eposu. I tak dzięki mojej przyjaciółce zostałam na studiach, z czego jestem bardzo zadowolona. Gdyby nie ona, prawdopodobnie to by się zupełnie inaczej skończyło i byłabym dziś całkiem gdzie indziej. Skutecznie w każdym razie mnie to wyleczyło z mówienia „nie, bo nie” oraz „nie, bo ja na pewno nie dam rady”, i przekonało że czasem warto kogoś do czegoś zmusić dla jego dobra.

Mają Państwo kogoś, komu bardzo dużo zawdzięczają w życiu? Wybór takiej, a nie innej ścieżki życiowej? Pomoc w sytuacji bez wyjścia? Czy wszystko zawsze tylko własnym sumptem?