Gdzie nie ma lata?

Sądziłam, że jestem weteranką, jeśli chodzi o ból gardła, przypadłość dopadającą mnie od wczesnego dzieciństwa nader często i regularnie. W poniedziałek wieczorem okazało się, że miewa on jednak moc dotąd przeze mnie nie poznaną. Nocy nie przespałam, bo każde odruchowe przełknięcie śliny powodowało BÓL, który mnie budził. Rano stwierdziłam, że teraz rozumiem, dlaczego tortury działają. Byłabym skłonna zrobić cokolwiek, żeby tylko przestało mnie tak straszliwie boleć. Słaniając się dotarłam do telefonu i odkryłam, że moja lekarka jest oczywiście na wakacjach. Na szczęście było zastępstwo. Dowlokłam się do zastępstwa, które wyglądało jak klon mojej lekarki i miało ten sam ciepły, profesjonalny uśmiech.
– Straszliwie, potwornie boli mnie gardło – wyskrzeczałam w odpowiedzi na pytanie, co mi mianowicie dolega – oraz mam 38,5 stopnia, ale to już mniej istotne.
– O, jaka piękna angina! – ucieszyła się lekarka, a ja jak zwykle z trudem powstrzymałam się przed odpowiedzią „jak taka piękna, to proszę sobie ją wziąć, ja jej naprawdę nie chcę”. Swoją drogą nie pamiętam już, czy  polscy lekarze też mają zwyczaj wyrażać się w ten miły sposób o chorobach. Dostałam antybiotyk i kortykosteryd, który działa natychmiastowo oraz nie chcę wiedzieć, jakie ma skutki uboczne. Lekarka radośnie oznajmiła też, że to „taka letnia angina”. Aha. To ja chyba się przeniosę gdzieś, gdzie lata nie ma w ogóle.