Nie umiem ocenić, czy przystępnie, bo tematyka jest mi doskonale znana, ale chyba dość łopatologicznie autor przybliża laikom rozmaite problemy wynikające z ludzkich błędów matematycznych i komputerowych. Czasem to nawet nie błąd, tylko nadmiar optymizmu, jak w przypadku czasu uniksowego liczonego w sekundach od roku 1970, który to licznik przekręci się w 2038, już nie tak niewyobrażalnie odległym. A liczniki te na 32 bitach są nadal używane w wielu miejscach, często mocno newralgicznych.
Fascynująca i straszna jest historia pewnego jeziora w Stanach, które ze słodkowodnego głębokiego na 3 metry przemieniło się pewnego dnia w sięgający 400 metrów zbiornik słonej wody. Wszystko przez błąd pomiaru przy prostej triangulacji. Od razu człowiek inaczej wspomina błędy popełniane w pracy przez siebie. Nie miały aż takich konsekwencji. A tu przynajmniej cudem jakimś nikt nie zginął. Co innego przy wypadkach lotniczych zdarzających się, ponieważ od dłuższego czasu nikt nie restartował komputera pokładowego. A temu też przepełnił się licznik. Był również wypadek samolotowy spowodowany przez… brak oznaczenia na śrubach, brak okularów u osoby wykonującej wymianę śrub, i cały splot drobiazgów. Ostatecznie nie było ofiar, chociaż tyle.
Ubawiłam się przy opisie walki prowadzonej przez autora metodami biurokratycznymi z rządem w Brytanii w sprawie poprawy rysunku piłki nożnej na znakach drogowych. Czarne kawałki są mianowicie tamże przedstawiane jako sześciokąty, podczas gdy wiadomo doskonale, że muszą być pięciokątami i inaczej w przestrzeni 3D być nie może. Rząd brytyjski petycję ostatecznie odrzucił, co uważam za bardzo rozczarowujące. To chyba jest fragment specjalnie dla nerdów, którzy poprzednie wyjaśnienia różnic między 32 a 64 bitami przerzucili, ziewając. Dalej jest jednak mniej oczywistości, za to więcej okazji do uśmiechu. Oczywiście zachwyciła mnie numeracja rozdziałów od 0, rozdział numer 9,49 oraz różne inne podobne drobiazgi.
immune to faDS 