Jabłko; Żona podróżnika w czasie

Z czterech przywiezionych mi tydzień temu książek połowy już nie ma. To znaczy fizycznie są, ale pożarte, przeżute i strawione. Powinnam bardziej oszczędzać lekturę, bo mi już tylko księgarnie francuskie zostaną; ale to trudne, kiedy coś tak wciąga jak „Jabłko” Fabera, swego rodzaju postscriptum do „Szkarłatnego płatka”, skomponowane z luźno powiązanych opowiadanek w tamtym świecie osadzonych. Facet ma niesłychaną wyobraźnię, lubię jego oszczędny styl i naturalizm tak bezczelny, że aż ujmujący.
„Żona podróżnika w czasie” to przeciwieństwo Fabera, zahaczające wręcz miejscami o grafomanię, jak po porządnym romansidle należało się spodziewać. Ona jest oszałamiająco piękna, blada i ruda, on jest oszałamiająco przystojny i podobny do pantery, ich miłość jest namiętna i na całe życie, choć tragiczna… Powaliło mnie natomiast na kolana osadzenie całości w sztafażu bardzo tradycyjnie sf. Nigdy w życiu nie widziałam niczego podobnego, choć teraz myślę, że to była absolutnie naturalna konsekwencja rozwoju fantastyki i że głupotą było tego nie przewidzieć. Urzekła mnie iście kobieca beztroska, z jaką pani Niffeneger wyjaśniła najbardziej dręczący paradoks związany z podróżami w czasie: dlaczego mianowicie nie można by było zmienić przeszłości? BO NIE. I już. Coś pięknego, i takie to proste, a tylu pisarzy się tak nad tym biedziło. Dobrze, nie będę się znęcać – naprawdę bardzo mi się podobało jej praktyczne podejście do podróży w czasie i związanych z nimi emocji. Fascynujący jest pomysł uprawiania seksu z samym sobą, wielka szkoda, że nie rozwinęła tego tematu. Świetna jest powtarzająca się kwestia „czy mówić sobie w przeszłości, co się wydarzy później, i dlaczego nie”. Bardzo staranna jest konstrukcja książki, choć oczywiście mocno przewidywalna, ale czego się spodziewać. Chwilami przypominała mi Silverberga z jego niesłychanie emocjonalnym podejściem do swoich bohaterów umieszczonych w mocno fantastycznym świecie – zwłaszcza w „Umierając żyjemy”. To były wprawdzie lata 70 ubiegłego wieku, ale to nadal jest komplement. Skojarzenie z Ffordem i ojcem Thursday było nieuchronne, choć to zupełnie inna klasa. Natomiast wprowadzanie do akcji młodego Polaka noszącego koszulkę Solidarności i będącego zagorzałym komunistą (!) na początku lat 1990 uważam za pomysł tak absurdalny, że całkiem brak słów. Żeby zobaczyć nieco ambitniejsze kobiece podejście do podróży w czasie, należy sięgnąć po ulubioną moją Connie Willis („Księga Sądu Ostatecznego” oraz „Nie licząc psa”).