O książkach

W Polsce oddawałam się z zapałem miłemu zajęciu, mianowicie czytaniu książek, które już znam i lubię, bo to jest jedna z najlepszych rozrywek na świecie. I tak najpierw wyciągnęłam sobie z półki „Panią wyrocznię” Margaret Atwood, którą teraz wznowiło WL, a ja mam szacowne wydanie w serii KIK z autografem samej autorki. Czytałam ją parę razy jeszcze jako nastolatka, i bardzo ciekawie było teraz do niej wrócić. To naprawdę bardzo dobra rzecz, przynajmniej dla kobiet. Opisem zamieszczonym w Merlinie nie należy się specjalnie sugerować, bo oddaje tylko część warstwy fabularnej, która nie jest tu najistotniejsza. W pociągu do Wrocławia przeczytałam sobie „Czarnoksiężnika z Archipelagu„, którego kazałam sobie kupić w ramach kolekcji „Polityki”, po czym we Wrocławiu w taniej książce odkryłam wydanie Prószyńskiego za złotych 7. Cóż. 7 złotych na pewno na to warto wydać, to też jest rzecz, którą czytałam bardzo dawno temu, i ze zdumieniem ponownie odkryłam, jaka jest dobra. Oczywiście, bez Tolkiena nie byłoby pewnie LeGuin jaką znamy, ale bez „Czarnoksiężnika” nie byłoby co najmniej Sapkowskiego i Brzezińskiej (nie zdawałam sobie jakoś sprawy, jak wiele zawdzięczają Ziemiomorzu urzekające „Wody głębokie jak niebo„), a pewnie i z setki innych pięknych powieści. Potem dojechałam i z własnej półki wyciągnęłam „Przewodnika stada” Connie Willis. Obecnie nie do zdobycia w księgarniach, ale polecam serdecznie poszperanie na przykład na Allegro, to jest wyjątkowo urocza książka. Zabawna, złośliwa i niezwykle inteligentna, a przy tym ma zaskakującą nutę romansową, która musi się spodobać wszystkim kobietom w wieku od 9 do 99 lat. I to właściwie nie jest fantastyka, można się nie obawiać. Potem przeczytałam jeszcze zbiór opowiadań tejże autorki „Zaćmienie”, to już jest dość klasyczna fantastyka, amatorkom zdecydowanie godna polecenia. Nie mam pojęcia, co myślą o jej twórczości mężczyźni. Podkradłam następnie mojej lokatorce jakąś panią Szwaję, ale po pani Willis to nie bylo TO, choć sympatyczne i bardzo sprawnie napisane. I potem już w Warszawie dla równowagi przeczytałam sobie reportaże Mroziewicza „Ucieczka do Indii„, fantastyczna robota reportażowa, suchy styl, który nie zaćmiewa opisywanej rzeczywistości i pozostawia pewne uczucie niedosytu, jak przyzwoity reportaż powinien. Teraz mam do czytania najnowszego Pratchetta, którego sobie oczywiście wydzielam w małych dawkach, a w uszach „Ostatnie życzenie” Sapkowskiego w ramach oswajania audiobooków. Najpierw strasznie mnie irytowało zbyt wolne tempo czytania, znaczy słuchania, ale po paru rozdziałach przywykłam i zaczęło mi się nawet podobać. Wielką zaletą jest to, że nie trzeba dźwigać ze sobą tomiku, który potem będzie leżał na półce i zbierał kurz. Oddałabym naprawdę DUŻO, żeby ten amazonowy Kindle albo podobny wynalazek zaczął działać na całym świecie…